نذار زندگی برام بیشتر از این سخت بشه

من با اینکه قلبم ناامیده

و ذهنم خسته از داشتنِ هرجور هدفی

ولی یه جایی توی سرم، یواشکی، واسه خودش خوشحاله..

واسه منم خوشحاله حتی

شبیه یه سوراخ تو دیوارِ زندان، که یه باریکه ی نور ازش میاد بیرون

ولی

زندانِ مغز من خیلی شلوغه

انگار

جلوی این سوراخ گرفته شده، هیچ نوری ازش نمیتابه

ولی خب

هنوز سرجاشه، و یه وقتایی یه وقتایِ خیلی کمی

که من

از شدت تنهایی و ناامیدی و شکست، دلم میخواد نباشم

همه ی تلاششو میکنه که خودش رو بهم نشون بده

و من

حسش میکنم

با اینکه

دارم به تو میگم "من دیگه نیستم"

.

.

.

اون شبی که تکیه داده بودم بهت و داشتیم باهم "فرندز" میدیدیم، فرداش حتی پوست تنم هم بوی تو رو میداد

از فردای اون شب ها متنفرم..