قلعه حیوانات

هم تلگرام پاک کردم هم اینستا

حالا دیگه غیر از اینجا هیچ گور دیگه ای چیزی نمینویسم

تو این یه هفته انقد که فشار عصبی وارد کردن بهمون حس میکنم مغزم داره منفجر میشه

هیچ خبری مثل خبر پریروز انقد ذهنمو درگیر نکرده بود

ولی انقد که مردم شر و ور میگن تو شبکه های مجازی رسما دلم میخواست رو صورت تک تکشون بالا بیارم

خب هر وری هستی بمون دیگه چرا طرف مقابلو میکوبونی چرا فحش میدی چرا دروغ سرهم میکنی

آخه به عنم که کدوم خری چی گفته یه خر دیگه چه گوهی خورده

انقددد اطلاع سطحی و دست پایین و به درد نخور به خوردمون دادن که زندگیمون شده مزخرفات

هیشکی قد گوز حالیش نیست ولی همه دهنشون مثه سگ بازه هی زر میزنن

حرف مفته دیگه پول که نمیدن پاش

به خدا که هیچ کس حتی یه ثانیه فکر نمیکنه چی عر میزنه

عین یه مشت حیوون فقط بهم میپریم

حالم از خودمو سطح زندگیم بهم میخوره

حالم از همه چی بهم میخوره

خواب دیدم آسمون از چشم ماه افتاده بود

تا حالا با قلب خالی گریه کردی؟

انقدر گریه میکنی که چشمات از کاسه بزنه بیرون

انقدر بی دلیل و انقدر زجر آور گریه میکنی که حتی خودتم دلت واسه خودت میسوزه..

بعد از اونهمه تلاشی که واسه دوست نداشتنش کردم، دیدنِ عشقش و حال خوبش و اینکه ازم توقع داشت همه ی عاشقانه هاشو بشنوم کم کم کم کم همه ی توانم و گرفت..

زنگ زدم بهش، فقط گریه کردم 

گفت برو بخواب گفتم نمیبره 

گفت انقد گریه کن تا خوابت ببره

گفت بیا باهم بخوابیم

گفتم نیستی که

گفت فقط گوشی رو قطع نکن

فقط گریه میکردم

نمیفهمید چمه، فک میکرد یه دلتنگی معمولیه، نمیفهمید چی رو از قلبم گرفته

گفتم باید حرف بزنیم

گف الان یا بعدا؟

گفتم بعدا

حالا از اون روز، هر روز و هر ساعت، هروقت یه لحظه کنترل ذهنمو از دست میدم میبینم خیره شدم به یه نقطه و دارم باهاش حرف میزنم

انقدر حرف میزنم تا اشکم درمیاد

تکرار تکرار تکرار

نمیدونم کی میبینمش، نمیدونم اگه بتونم ببینمش هم میتونم حرف بزنم یا نه

نمیدونم

ولی اگه نگم میمیرم

دیگه نمیتونم اینطوری

نمیتونم انقد ذهنمو مشغول کسی نگهدارم که حتی براش مهم نیست کجام...

اینکه هرلحظه یادم میاره چه چیز قشنگی رو تو زندگیم ندارم

که بفهمم هیچ وقت عاشق نمیشم..

.

.

چه بد حالیه حس بی پناهی

زمین افتادن از بی تکیه گاهی

تصورکردنای اشتباهی

رسیدن از سیاهی به سیاهی