چه وقتی که رشته دبیرستانم رو انتخاب میکردم، چه رشته دانشگاهی.
اونموقع که تصمیم داشتم اقتصاد بخونم، اولین جمله برای شروع مخالفت این بود: «چیکاره میخوای بشی؟» و من به همه میگفتم کار کردن اولویت من نیست.
حالا ولی نه!
نمیدونم دقیقا چی باعث شده این طرز تفکر در من به وجود بیاد که باید کار کنم. که درس بخونم که کار کنم.
من از کارمند شدن متنفرم. از هشت صبح رفتن هشت شب برگشتن. ولی انگار که اگه کار نکنم همه ی سال های تحصیلم بی ارزش میشه. دقیقا همون چیزی که ازش میترسیدم.
همون چیزی که با پسرعمه مامان تا دو نصفه شب راجع بهش حرف زدیم. از نرفتن مسیرهای تکراری میگفت، از آدم خوبی شدن میگفت، از مطالعه بی وقفه میگفت، از فکرنکردن به پول میگفت.
یا حرفای حبذا، پیش بینی هاش، اشتباهاتش، توصیه هاش..
اگه اقتصاد قبول میشدم احتمالا تا الان دیده بودمش..!
دوستش میشد استادم و احتمالا اینهمه سردرگمی الان رو نداشتم.. یکی بود که از قبل بشناستت و مسیر رو به روت رو برات مجسم کنه و کارایی که باید بکنی تا موفق بشی رو بهت گوشزد کنه.. یکی که قبلا موفق شده..
.
.
.
.
اینکه خانم مهندس صدام میکنن یه حس ترسِ بدی بهم میده.
یاد حرفاش میفتم: «برای همچون شمایی اگر مهندسی بخونید پرستیژش خوبه، مهندس میشی! ولی بدون چهارسالی میشه که ممکنه استفاده چندانی ازش نبری.. »
نمیدونم شاید هم اینا همه اش توهمه.. یا شایدم همه مثل هاشمی نباشن.. نمیدونم
فعلا که چیزی که اتفاق افتاده اون چیزی نیست که باهاش خیالبافی میکردم.
حالا افتادم تو یه مسیر سخته علمی که هیچ پایانی براش نیست. که باید خیلی خیلی خیلی تلاش کنی تا بتونی خودت رو نشون بدی.
که شاید چهار سالی بشه که هیچ استفاده ای ازش نبری!
.
.
.
.
کاش هیچ وقت اون مکالمه رو ضبط نمیکردم!