من میتونم، حتی اگه نتونم

بیا از آرزوهایی که باید دست پیدا کنیم حرف بزنیم

آرزوهایی که اسمشون آرزو نیست ولی واسه من آرزوعه.

میفهمی؟

من باید یه مهندسِ درست حسابی بشم. نه از این آبکیا. نه از این مدرک بگیرا.

باید از همین الانِ الانِ الان کار کنم.

نه اینکه با اکراااه لپ تاپ رو روشن کنم اونم نه به قصد برنامه نویسی به قصد وقت گذرونی. که اگه خدایی نکرده نیت برنامه نویسی باشه تا یک هفته کامل اصلا سراغ لپ تاپ نمیرم :)))))

کارایی که باید انجامشون بدم زمانِ بیشتر از 24 ساعت تو یک روز نیاز داره ولی من 4 ساعت از زمان رو استفاده میکنم، اینجوری که هیچ کدوم از کارایی که باید بکنم رو انجام نمیدم :))) 

به همین راحتی.

الان دو روز از اون 6 روزی که وقت داشتم گذشت و درواقع من الان 4 روز فقط وقت دارم

4 روز که پروژه کتابخونه رو با وراثت بنویسم و پروژه دفترتلفن رو گرافیکی کنم و رو متدهای اینپوت استریم و این مسخره بازیا کار کنم. اونم با سابقه ی درخشان برنامه نویسیِ من..

نمیخوام ناامید شم. نمیخوام بگم نمیتونم. یک سال همینجوری پشت سر گذاشتم همنیجوری جلو رفتم.

که هرکی رو جای خودم میذارم به نظرم مستحقِ ناامید شدن بود..

حداقل از این رشته. میدونی یک سال به نظرم زمان کمی نیست واسه اینکه خودتو تو یه چیزی نشون بدی. و من هیچ وقت نخواستم خودم رو تو این رشته نشون بدم. حتی الان که کنار استاد میشینم کد میزنم هم دلم نمیخواد خودم رو بهش ثابت کنم. از طرفی دلم نمیخواد ضعیف دیده بشم هم..

ولی جدن اینطور نمیشه پیش رفت. درسته از لحاظ زمانی دارم جلو میرم اما از لحاظ سوادی صفره صفرم. به معنای واقعی کلمه صفر.

این چیزی نیست که من تو آینده ی خودم میبینم. حتی الان اگه هیچی نباشم، حتی تو افسرده ترین لحظه های زندگیم آینده رو طور دیگه ای میبینم.

حتی اگه به مامان بگم نمیتونم. به استاد بگم نمیتونم. به مریم بگم نمیتونم. به خدا بگم نمیتونم.. ولی ته ته ته دلم میگه میتونی، حتی اگه در نهایت نتونی :)))

.

.

.

.

میمونه زبان و کتاب.

که خیلی زیاد برنامه بلند مدت میخواد.

و من دنبال کسی که تو این راه همراهم بشه و یه جورایی میشه گفت استادم.

جناب حبذا اگه یکم راحت تر میگرفت میشد پیشنهاد داد بهش ولی خب بازم قضیه ی "الان میگه چ پرروعه این" 

خدایی بعد از دو سال حقمه هروقت کارش داشتم با خیال راحت بهش پی ام بدم دیگه -ـ-