اینستاگرام با متجاوز؟

من آدم عمیقی نیستم

کلا به نظرم هم نسلی های من، یا دقیق تر از اون هم سن و سال های من آدم های عمیقی نیستیم.

این فضای مجازیِ کوفتی بدموقع وارد زندگیمون شد

چندسال جلوتر از ماها یکم وقت داشتن عمیق بشن. کارشناسی رو گذروندن و شاید وقتی میخواستن ارشد بخونن اینستا وارد زندگیشون شد و درجا زدن

چندسال عقب تر از ماها هم که هنوز زندگی تعریف خاصی براشون نداره

ولی ماها نه. الان که بهترین موقعیت ها رو واسه عمیق شدن داریم، یه سره داریم تو اینستا ول میچرخیم و مدل لباس و آرایش و کلیپ های بی سر و ته میبینیم.. استوریِ عاشقی میخونم حسودی میکنم و استوری جدایی میخونم و غمگین میشم و استوری بی سر و ته میذارم و همه فک میکنن واو این دختر  عجب پخیه..

خسته شدم که نصف زندگیم تو اینستا میگذره. و واقعا میگذره

نه اینکه فقط وقتم رو تلف کنم اونجا. یه صحنه ای که حس خوبی میده بهم یا یه آهنگ یا یه فکری که به نظرم باحاله رو همش دوست دارم پست یا استوری کنم. پس خودم چی؟ تنهاییام چی؟ چرا نمیتونم تنهایی از بارون لذت ببرم؟ چرا نمیتونم تنهایی بخار چایی رو تو مه غلیظ تماشا کنم؟ چرا نمیتونم تنهایی به جعبه ی خاطراتم خیره شم و احساس نوستالژی داشتنم و به اشتراک نذارم؟ چرا نمیتونم از سنتور زدن خواهرم فقط لذت ببرم و فیلم نگیرم؟

تهوع آور نیست این زندگی جمعی؟ حس میکنم اینستاگرام داره به زندگیامون تجاوز میکنه. یا حداقل وسیله ی تجاوزه!

از اون طرف دیدنِ زندگی بقیه هم به همین اندازه برام بی معنی و مزخرف شده و گریز ناپذیر بدبختانه.

انگار که اگه اکانتم رو دی اکتیو کنم از دنیا عقب موندم و دیگه نمیدونم دو رو برم چه خبره.

دارم تلاش میکنم به درجه ی زندگی مردم به یه ورم برسم، ولی خب یکی دو نفر هستن که نمیشه ایگنورشون کرد. 

واقعیتش رو بگم؟ یه نفر هست که نمیتونم ایگنورش کنم..

ولی دارم تلاش میکنم.