به بلاگم عادت کردیم..

من حتی به دیدن ستاره های بالای صفحه هم عادت کردم. بیام ببینم خاموشه دلم میگیره.

ینی اونایی که من رو میخونن هم همچین حسی دارن بهم؟

چه عجیبه که به همچین چیزی فکر میکنم.

همیشه از وابسته شدن میترسیدم. همش دارم تلاش میکنم هیچ کس برام مهم نباشه. میخوام یه مدل زندگی رو پیدا کنم که توش احساسم به آدما کمترین نقش رو داشته باشه. ولی خب میدونی همش یه جورایی گول زدن خودمه.

چون حتی بعد از سه ماه دور بودن از هم، همون موقع که فکر میکردم حالا دیگه میتونم تنهاترین باشم، دیدم نمیشه.. حداقل من آدمش نیستم

فقط یه سره دارم مغز خودمو با اینجور فکرا از هم میپاشونم

.

.

.

پاشید بیایید لاتوس. حال میده

@latuos

یکم مستهجنه ولی خب.